Resim: Luc Normandin Kolaj: Selma Akın
Dinlemedin; yalnız kucağına dökülen gözyaşlarını, görmedin neşelerini çocuklar gibiydiler. Utanmadılar. Sıkılmadılar; arsız, namussuzdular dünyaya. Ellerini tutsan bir yaygı gibi altlarına, sürsen, eline, yüzüne, kırılır kadehler, paramparça, utanmış kabından, içerdin sebepsiz. Sözümü dinlemedin; karanlıkta ışığı aradın, baktın, gören göz değildi demedim mi? Kandırdın kendi gözünle kendini demedim mi? Gözün korkundu, o bir çift garibe yükledin tüm cefayı. Yürek görür, kalp deler karanlığı, ne gözsüz, ne dilsiz toprak gibi ol demedim mi?
Elimi tut a çocuk, bu ne korku böyle, gel hele şöyle. Yok say, yok say ölümü… Kelebeğin kozasından ürktüğü nerde görülmüş, bir yılkı atı gibi ne bu hırçınlık. Nerde görülmüş açmaktan korkan çiçek. Ne bu şikayet; kadeh dolmaktan korksun. Kork ki, donmasın kalbin. Ey, kalbin evladı; anası, babası, tüm hısım, akrabası kalbinde saklı. Yaprak korkar mı toprağa düşmekten; ağacın damarlarında kan olmak, can olmak için didinen, hasretini inci bil de, topla işte şöyle gözyaşlarını. Al acıyı, keskin bir bıçak olsun, ne olursa olsun, kalbinin kuyularına insin, bırak gözyaşlarını demedim mi? Andolsun anarsın, ararsın bu kuyuları, ansızın yüklenmiş terlerle, utanç içinde. Al ipi, ipsiz sapsız in, çıkart postunu hayvanının. Sen bir yıldızdın ne bu unutkanlık, çekirdeği kendinde, ışıksın sen ışık…Ne bu titrek yanmalar, ha mum, ha harlı alev. Ateş aynı ateş, dik yürü sonsuzluğa, korkma demedim mi?
a-priori
