Karabataklar Tepesinde

İçti İstanbul'u Adam Gibi Bir Balık

İstanbul'dan Balık Gelirdi Resimde Saklı Çocuğa

İçinden Geçtim Hayatın

Verlaine ve Rimbaud’u içine çektiğinde ruhum daha çok gençtim önsözsüz. Çapraz mı asmıştım boylu boyunca sırtıma makinalı tüfeğimi yoksa sağ omuzumda mı hatırlamıyorum. Çukurova’ya bakıyordum, bu çiçeklerin zamanı değildi henüz, uzaktılar daha çok uzak. Karanlığa güzelleme kendi aydınlığımın ilk ışıklarında, içimde bir canavar gibi kıpırdamıştı can sıkıntısı,  atla yemekhaneye giren çingenenin tiksintisi. Çingenelerin eline düşmüş atlara acımam bu yüzden…

…

 

Ne vardı içinde o balık ekmeğin hmmm…

 Kendi kendime vapur ama dikkat sadece ben.

 İliklerimi ilikleyen soğuk, ben dönüyorum sadece.

Dışında ne varsa ben.

İçimden geçiyor martılar sahiden içimden, bak Allahın işine, düşmeden evvel.

Gözümün nuru can sıkıntısı bana beni anlat.

Ne az dinlemişim dilsiz, bir kulağımdan girmiş ötekinden çıkmış gözlerin.

 Ellerimle tuttum, ısıttım bu kenti.

 O da üzgün, somurtuyor, daha acı böylesi.

 Her gün acıyor içi böyle.  

Seni kıskanmışım işte; bana sormalıydılar o ağacı keserken,

O sokağın girişini yanlış vermezden evvel.

 Kararınca gideceğim işte,

Azığımda daha atılmamış simit parçaları martılara.

 Sen de bir savaştan çıkmışsın güzelim,

 Ne güzel olmuşsun, bir hayırsız doğurmuşsun.  

Gündüz karanlığı ıslak gözlerin yine üşütüyor beni.

 

apriori

 

 

 

Başlıksız

Bir köpeğin düşleri.

Yağmur yeni çiselemeye başlamıştı, ayakları parmak uçlarından hafifçe sürüklenirken havalandığında. Kollarını her şeyi kucaklamak istercesine sonuna kadar açmıştı. İçindeki sevginin büyüdüğünü hissediyordu, özgürlüğe sevgisinin. Çam reçinesinin kokusuna bayılırdı. Onda taze, temiz bir şeyler vardı. Öyle kişilikli bir koku olduğunu düşünürdü ki; asla hatırlanamayacak olan yitik anıların özlemi gibiydi. Gitmekle ilgili de bir şeyler vardı içinde bu kokunun. Hem ağlamaklı, hem de güçlü… Taa içinde hissetti bir yangın gibi bu asaletin hasretini. Sadece bu koku olabilirdi, bu kokuya dönüşebilirdi. Hep bu halde sonsuza dek yaşayabilirdi. Çam reçinesinin sesi vardı, yürekte atan bir müziği. Karanlık, güzel, özgün, hep kendisi. Yitik bir mirasın izinde köpeklere maskara olmuştu. Biraz da köpekleşmişti işte geçen zaman içinde. Reçinenin peşinde cennetinin ruhunu kaybetmişti. Her köpek gibi o da ender de olsa düş görüyordu. Korkuyla zehirlediği bakışlar fırlatıyordu rakibine, azı dişlerine kadar kemikten bir bıçağa dönüştürdüğü çenesiyle. Ayaklarının altındaki toprağı acıtırcasına kavrayarak, omurgasını ağır bir mızrağa dönüştürdüğü bedeni rakibinin bedenini parçalayarak içinden geçip gidebilirdi şimdi.

 

Kediler…

Sessizliğinin tadını sonuna kadar çıkarmaya kararlıydı; kendi sinsi sesini çıkarıyordu sadece. Öyle, diğerlerinin inandığı gibi, bu ne demekse öyle işte, kendisiyle ilgili bir şeye inandırılmış, inanmış insanların arasında, bakıyordu sadece onlara. Sessizlik için yaratılmıştı; yumuşak inişler, neredeyse bir pamuk topu kadar sessizdi. Ölümle ilgili batıl itikatlarına hep şaşırmıştı ama bunu da bıraktı. Enerjinin dönüşüm anına kaza diyorlardı ne garip. Süreçleri göz ardı etmeye yarayan kültürlerine tapıyorlardı, ölümden önce bir şeyler yapmaları gerektiğine inandırıldıkları kültürleri… Artık bu son demişti O. Artık hatırlatmayacağım. Taklitçi maymunlar sizi. Ve kedilerin tam zıttı dır dır maymunlar.

 

apriori