Gözü dönmüş cahillerden,
İsa gibi Zeytin Dağı’na kaçmak istiyor ruhum; sonra bir Davut olup, göz
hizasında yakıp kavuruyor ses çıkaran bedenleri…
Ateşten kalkanım olsun;
karanlığa nar sırtı, yüzü gül bahçesi. Sessizlik kapsülünde, huzurun
nağmeleriyle, yıldızıma ebedi bir yolculuğum olsun…
Odun, Onun kokusu;
huzurumla yansın, ateş serinlik olsun, ibrahim’e olduğu gibi…
Yanmada serinliği nasıl
bulur insan? Kendinde asla tutuşmayana dokunabilirse, beden ar eder yanmaktan…
Nasıl dokunabilir insan,
kendinde asla yanmayana? Zümrüt yeşili vadisine, ab-ı hayata girerse nefessiz,
kimsesizin kimsesi… Parçalanamayan, kendine bölünemeyen sonsuz inciyi bulmalı
yanmamak için.
