Fotoğraf: Yücel Zorlu
Müjde
Şimdi soyunup attım imleyen renklerinizi, toprağa gömdüm hiddetimi; yüzünüze baktığınız tek yer, ayna yüzümü…
Özgürlüğün korkutamadığı o çocuğu ne çok özlemişim, hiç kimseye ve hiçbir şeye muhtaç olmayan. Asude bahçelerinizin çiçek rayihalarında mekansız kokular var herkes için, hiç kimsenin. Birbirlerinizin bahçelerine ayıraç yol üzerinde bu gezgin.
Soğuk, derin, berrak o nehre yürüyüşüm, koca kayaları bir beşik gibi ellerimle yüzdürüşüm, gün batımında…
Cemil Atik
